Εκτός από τις ευχές που δίνουμε -κοινότυπες και μη-
τέτοιες μέρες παίρνουμε και αποφάσεις: θα σταματήσω να τρώω μέχρι σκασμού, θα
κάνω γυμναστική μέχρι να αποκτήσω κοιλιακούς φέτες, θα απαντώ σε όλα τα
μηνύματα του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου, θα διαβάσω περισσότερα βιβλία …και
άλλα παρόμοια ( μπορεί να συμπληρώσει ο καθένας κατά βούλησιν και κατ’ επιλογήν).
Φυσικά, με το που έρχονται οι Απόκριες (φέτος είναι και σύντομα, μέσα στο
Φεβρουάριο) οι υποσχέσεις πάνε περίπατο, «λόγω των ημερών και της παρέας», αλλά
και γιατί «δεν προλαβαίνουμε, δυστυχώς».
Ο «νέος» χρόνος γίνεται σύντομα «ρουτίνα και καθημερινότητα» τόσο
αδυσώπητη, που κάνει όλες τις «ευτυχισμένες καινούργιες χρονιές» να φαντάζουν
μονότονες και απελπιστικά ίδιες μετά από 3-4 μήνες. Αδημονούμε, λοιπόν, να έρθει ο επόμενος και ασθμαίνοντας φτάνουμε
ξανά στο σημείο εκκίνησης: τον «καινούργιο χρόνο» θα αφήσουμε πίσω την
αναβλητικότητα και θα είμαστε, αν μη τι άλλο, συνεπείς στις αποφάσεις που θα
πάρουμε.
Αυτό που αναρωτιέμαι είναι μήπως τελικά δε φταίμε
εμείς που δεν κρατάμε τις αποφάσεις μας, αλλά οι ίδιες οι αποφάσεις μας. Τι
ωφελεί να ξαναυποσχόμαστε τα ίδια πράγματα στον εαυτό μας και στους άλλους
(προπαντός), αφού η ιστορία (όλοι οι προηγούμενοι «νέοι χρόνοι») έδειξαν ότι
δεν μπορούμε να τα κρατήσουμε; Αλίμονο, δε θα θέλαμε, φαντάζομαι, να μοιάσουμε
με τους πολιτικούς (μας) που επιμένουν να ευαγγελίζονται ότι θα υλοποιήσουν
υποσχέσεις που κανείς πριν από αυτούς δεν κατάφερε (μήπως γιατί αυτές οι
υποσχέσεις ΔΕΝ είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν; Μήπως;)
Φέτος, λοιπόν, ας αλλάξουμε τις αποφάσεις μας (δεν
πειράζει: ας φάμε λίγο παραπάνω κι ας μην απαντήσουμε και σε όλα πια τα e- mails). Ας πάρουμε κάποιες που μπορούμε
να κρατήσουμε. Μπορεί κάποιοι να δυσκολευτούν, δε λέω, ακόμα και με αυτές. Αλλά
φανταστείτε να καταφέρουμε να τις εφαρμόσουμε στην οικογενειακή μας ζωή, την
εργασία μας, στον κόσμο μας; (Τρελή φαντασία θα ήταν αν τις εφάρμοζαν και οι
πολιτικοί, αλλά… ας είμαστε ρεαλιστές: οι άνθρωποι είναι περιορισμένων
δυνατοτήτων και ικανοτήτων!).
Για παράδειγμα. Φέτος, ας προσπαθήσουμε να βάζουμε
τα πράγματα εκεί που τα βρήκαμε και να καθαρίζουμε τις ακαταστασίες μας.
Ας προσπαθήσουμε να μην παίρνουμε πράγματα που δεν
είναι δικά μας.
Ας λέμε συγνώμη πιο συχνά.
Ας ντρεπόμαστε λίγο παραπάνω και ας κοκκινίζουμε.
Ας παίζουμε τίμια και ας τηρούμε τους κανόνες του
(κάθε) παιχνιδιού.
Ας μη χτυπάμε τους άλλους (ούτε με τριαντάφυλλο).
Ας μοιραζόμαστε πιο συχνά (τα πάντα).
Ας μείνουμε ο ένας κοντά στον άλλο (στους
πολυσύχναστους δρόμους με μεγάλη κίνηση).
Ας «βλέπουμε» περισσότερο (με τα μάτια μας και με
την καρδιά μας). Συμβαίνουν τόσα πολλά και συμβαίνουν γύρω μας.
Ας τα κάνουμε όλα με μέτρο (και όχι μόνο να τρώμε):
να εργαζόμαστε, να σκεπτόμαστε, να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να παίζουμε, να
κοιμόμαστε.
Ας αγαπάμε περισσότερο.
Δύσκολο; Σκεφτείτε πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν
εφαρμόζαμε έστω ΜΙΑ από τις παραπάνω «προτροπές», ανάλογα με τις προτιμήσεις
και τις δυνατότητές μας. Σκεφτείτε π.χ. αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική
αρχή να βάζουν τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις «ακαταστασίες»
τους.
Δε θα είναι πραγματικά «νέος» ο χρόνος αν,
ανεξάρτητα από την ηλικία μας, βγαίνουμε έξω στον κόσμο και κρατιόμαστε από το
χέρι και είμαστε μαζί με τους άλλους;
