Η γλώσσα των νέων

                                                                                              (Πετρουλάκης, Καθημερινή)

"Τζαμιροκουάι! Με κόζαρε ξεβίδωτα ο ζεβουασιόν που τραβάει σάτα κιούτα ο χαλιαμπάλιας, γιατί λέει σπρεχάρω αλεμάο κάργα ακατανόητα."

Τι θα πει "ακατανόητα";

Μπορείτε να καταλάβετε τι λέει ο νεαρός στο παραπάνω σκίτσο;
Ποιον δείχνει και γιατί;
Τι δεν καταλαβαίνει ο μικρός που τον συνοδεύει και τι πιστεύετε ότι θέλει να δηλώσει ο σκιτσογράφος με αυτήν την απορία;
Πώς αντιδρά ο ενήλικας;
Γιατί κατά τη γνώμη σας ο σκιτσογράφος τον αφήνει χωρίς συννεφάκι λόγου ή σκέψης;
Ποια μηνύματα επιχειρεί να μεταδώσει ο σκιτσογράφος με τις επιλογές του;
Ποιες στάσεις απέναντι στη γλώσσα των νέων καταγράφει;
Τι άλλο έχετε να παρατηρήσετε;

(Οι ερωτήσεις είναι ενδεικτικές για να σας βοηθήσουν να γράψετε τη γνώμη σας: δεν είναι απαραίτητο να απαντήσετε σε όλες μία προς μία). 

(Εργασία από το Φωτόδεντρο "Στάσεις απέναντι στη γλώσσα των νέων" )

Ασκήσεις Ύφους

1.     Στο ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του Ρεϋμόντ Κενώ «Ασκήσεις Ύφους» ο ομιλητής χρησιμοποιεί γλώσσας αργκό. Προσπαθήστε να αποδώσετε τα λεγόμενά του σε απλό ύφος, πιο κοντά στην καθημερινότητα.

Νταν μεσημέρι καβαλάω το (λεωφορείο )5. Σκάω τα λεφτά, ως είναι φυσικόν και προχωράω στα παραμέσα. Να σου που λες κι ο δικός σου, ένας φιόγκος μ’ένα σβέρκο σαν τηλεσκόπιο κι έναν σπάγκο στην καπελαδούρα. Εγώ το κόβω το παιδί να’ούμε, γιατί έχει χάζι, όταν όλως αιφνιδίως γυρνά στον παραδίπλα και του τη βγαίνει ούτω πως: Λίγη προσοχή δε βλάφτει, πάτα και λίγο λεωφορείο, πώς μου ξηγιέσαι έτσι, κοντεύεις να μου δώσεις τα νύχια μου στο χέρι και ούτω καθεξής. Πάνω που αδειάζει, όμως η θέση, γίνεται μπουχός και μην τον είδατε.

  Να χαρακτηρίσετε το ύφος του συγγραφέα στα ακόλουθα κείμενα και να δικαιολογήσετε το χαρακτηρισμό σας.

Α) Όπου και να σταθείτε, στα πιο απίθανα μέρη, κάποιο κινητό θα χτυπήσεις: στο πεζοδρόμιο, στο καφενείο, στον κινηματογράφο, στην αίθουσα διδασκαλίας, στο λεωφορείο, στην εκκλησία (αν και δεν πάω συχνά), στα δικαστήρια, παντού. Οι Έλληνες μιλούν στο κινητό τους πάντα, όταν τρώνε, όταν οδηγούν, όταν κολυμπάνε, όταν περπατάνε… Μου έχει τύχει να δω οδηγό μοτοσυκλέτας με το ένα χέρι στο τιμόνι και στο άλλο το τσιγάρο και κινητό! Πώς τα κατάφερνε  ο άτιμος!

Β) Έχω ένα όνειρο. Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα η Πολιτεία της Αλαμπάμα[…] θα μεταμορφωθεί σε μια κατάσταση όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι-χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σαν αδέλφια. Έχω ένα όνειρο σήμερα.

(Ομιλία του Martin Luther King, 28 -8- 1963, Ουάσιγκτον, ΗΠΑ)