Υπάρχει κάτι γλυκόπικρο σ'αυτή την περίοδο, από μέσα Αυγούστου ως μέσα Σεπτεμβρίου (ως τη χειμερινή ισημερία, στις 21 Σεπτεμβρίου, οπότε αρχίζει επίσημα το Φθινόπωρο ) . Ένας αόριστος μήνας, που έχει μέσα του το τέλος και την αρχή. Ανεβαίνει στην επιφάνεια μια αβεβαιότητα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει (άλλοι την ονομάζουν αισιοδοξία, ανάλογα με την οπτική του καθενός) και μια νοσταλγία για το τι πέρασε. Ταυτόχρονα, επικρατεί και μια ανακούφιση για το ότι το καλοκαίρι και η κάψα του καταλαγιάζει. Μια ανακούφιση ότι ειδικά το φετινό καλοκαίρι περνάει στην ιστορία, δυστυχώς ως μια εποχή της απώλειας :ακόμα περισσότερης πράσινης έκτασης, μαζί και περιουσιών, που με την προσέγγιση της περιβαλλοντικής "ώρας μηδέν" κάνει τον ορίζοντα πιο γκρίζο, ως μαύρο. Τα τελευταία χρόνια η ρήση "τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις" σε συνδυασμό με "τα μπάνια του λαού" προσέδιδε στην εποχή την ατμόσφαιρα μιας αδιατάρακτης ραστώνης. Πρόσφατα διαπιστώνουμε ότι ο Αύγουστος είναι πολύ κοντά στο να χαρακτηριστεί " μήνας των καταστροφών" (και δη των φυσικών), όσο βαρύ και απευκτέο μπορεί να ακούγεται αυτό.
Το αίσθημα της ανακούφισης δικαοιολογείται, λοιπόν, αυτήν την περίοδο, αλλά περιορίζεται εξαιτίας της ανασφάλεια που δημιουργεί η έλευση του Σεπτεμβρίου : με την άμμο και την αρμύρα ακόμη κολλημένες στο δέρμα, χτυπούν την πόρτα οι υποχρεώσεις κάθε λογής. Υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού η έωλη υπόσχεση της φυγής του "επόμενου Σαββατοκύριακου", αλλά ας όψονται οι "ανειλημμένες υποχρεώσεις"!
Εξάλλου, οι πρώτες βραδυνές ψύχρες, συνοδευόμενες μερικές φορές από κάποιες ρυθμικά μονότονες, πολυαναμενόμενες δειλές πρώτες ψιχάλες, δημιουργούν μια έντονη ανάγκη για σπιτική θαλπωρή. Τελειώνει το" έξω ": τα "τραπεζάκια έξω", για να θυμηθούμε και τον Σαββόπουλο, τα γεύματα στο μπαλκόνι ή τη βεράντα, τα εξώ-πλατα, τα (ε)ξώ-φτερνα, οι "έξω καρδιά" γείτονες που βάζουν τα σουξέ στη διαπασών... Αρχίζουν τα "εντός": τα γεύματα μεταφέρονται εντός, εντός ωραρίου υποχρεώσεις, αλλά και "εντός των τειχών" πλέον οι προαναφερθέντες γείτονες, να κάνουν πιο δυσκολη τη συμβίωση. Και ως αποκορύφωμα: "μέσα τα κεφάλια" !
Δεν υπάρχει αντίστοιχη μετάβαση μεταξύ των άλλων εποχών: ακόμη και η αρχή του νέου έτους βρίσκεται στο μέσο του Χειμώνα και όχι στο μεταξύ Χειμώνα και Άνοιξης. Η καλοδεχούμενη μελαγχολία, η αναμενόμενη ανησυχία, με το ανάλογο (δημιουργικό) άγχος του ξεκινήματος ταιριάζει απόλυτα με το απροσδιόριστο και το ρευστό της περιόδου: Καλοκαίρι και Φθινόπωρο μαζί!
Το αποκαλόκαιρο είναι εδώ και μας καλεί να το χαρούμε!
